Sivas’ta Ulu Camii avlusunda yoksul çocuklar
Yalvaran gözlerle etrafa baka baka
Açıyorlar küçük esmer avuçlarını:
-Emmilerim sadaka! Emmilerim sadaka!
Hükümet Konağı’nın yanında biri
Bir avuç kemik, bir parça deri…
”Boya cila yimbeş, boya cila yimbeş” diye ağlıyor
Ve daha fırça bile tutamıyor elleri.
Garipler Pazarı’nda körpe çocuklar
Yorgunluktan güzelim yüzleri al al…
Öldüren bir çığlık dudaklarında:
-Boş hamal! Boş hamal! Boş hamal!
Nane satan, su satan yetim çocuklar
Şarkı söyleyemediler güneşe, aya…
Biliyorum ne masal dinlemeye doydular
Ne oyun oynamaya…
Bezirci’de, Yüceyurt’ta, Altıntabak’ta…
Çocuklar var incecik yüzleri nurdan.
Ama toz toprak içinde elleri ayakları
Oyuncakları çamurdan…
Ve günahkar çocuklar, suçlu çocuklar
Mahkeme salonunda bakarım dizi dizi.
Bu suç bizim suçumuz, bu günah bizim
Affedin bizi.
Gökteki yıldızlar kadar sayısız
Ah yurdumun kimsesiz ve yoksul çocukları
Anladım farkınız yok koparılmış başaktan!
Alın bu gözleri benden, alın bu yüreği artık
Utanıyorum yaşamaktan.